Μπελαντόνα
Η γνωστή από την αρχαιότητα και τις καταγραφές του Διοσκουρίδη μπελαντόνα (Atropa belladonna) είναι ένα ενδιαφέρον με αρκετές χρήσεις στην ιατρική και φαρμακευτική αλλά παράλληλα παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες φυτό. Πολυετής θάμνος ενδημικός της κεντρικής Ευρώπης και νότιας Ευρώπης.
Εδαφοκλιματικές απαιτήσεις:
Αναπτύσσεται σε ημιορεινές και πεδινές περιοχές με ζεστά καλοκαίρια, προτιμά καλά στραγγιζόμενα μέσης σύστασης και με αρκετή ποσότητα ασβεστίου εδάφη. Ανέχεται τιμές pH από 4.5 έως και 7. Αναπτύσσεται σε περιοχές με πλήρη έκθεση στο ηλιακό φώς, μερική έκθεση και σε σκιά. Με τις πρώτες παγωνιές ο βλαστός νεκρώνεται, ενώ το ριζικό της σύστημα παραμένει ενεργό και αναβλαστάνει την επόμενη άνοιξη.
Λίπανση:Η μπελαντόνα αναπτύσσεται ικανοποιητικά χωρίς εφαρμογή λιπάσματος στα συνήθη εδάφη. Σε εδάφη μέσης σύστασης συστήνεται η ετήσια εφαρμογή 10 μονάδων αζώτου φωσφόρου και καλίου με την μισή αζωτούχο λίπανση να εφαρμόζεται ως βασική, μαζί με τον φωσφόρο και το κάλιο τον χειμώνα και η υπόλοιπη σε δύο επιφανειακές δόσεις.
Άρδευση:
Απαραίτητη προϋπόθεση για την εγκατάσταση της καλλιέργειας αλλά και για την επαρκή βλαστική ανάπτυξη τόσο του υπέργειου τμήματος όσο και του ριζικού συστήματος είναι η επαρκής εδαφική υγρασία. Απαραίτητη κρίνεται η άρδευση σε περιόδους ξηρασίας.
Χρήσεις:
Γνωστή από την αρχαιότητα για τις φαρμακευτικές της χρήσεις την παραισθησιογόνο δράση της αλλά και για την επικινδυνότητα της. Καλλιεργείται για τις ρίζες, τους σπόρους αλλά και τα φύλλα της που έχουν μεγάλη συγκέντρωση αλκαλοειδών του τροπανίου. Η ατροπίνη, η υοσκυαμίνη και η σκοπολαμίνη είναι μερικά από τα αλακαλοειδή που περιέχονται σε υψηλές συγκεντρώσεις στην μπελαντόνα και μόνα τους ή σε μίξεις με συγκεκριμένες αναλογίες βρίσκουν αρκετές εφαρμογές στην ιατρική και φαρμακευτική αλλά και υπό προϋποθέσεις στην ομοιοπαθητική και παραδοσιακή ιατρική.
Η γνωστή από την αρχαιότητα και τις καταγραφές του Διοσκουρίδη μπελαντόνα (Atropa belladonna) είναι ένα ενδιαφέρον με αρκετές χρήσεις στην ιατρική και φαρμακευτική αλλά παράλληλα παραισθησιογόνο και δηλητηριώδες φυτό. Πολυετής θάμνος ενδημικός της κεντρικής Ευρώπης και νότιας Ευρώπης.
Εδαφοκλιματικές απαιτήσεις:
Αναπτύσσεται σε ημιορεινές και πεδινές περιοχές με ζεστά καλοκαίρια, προτιμά καλά στραγγιζόμενα μέσης σύστασης και με αρκετή ποσότητα ασβεστίου εδάφη. Ανέχεται τιμές pH από 4.5 έως και 7. Αναπτύσσεται σε περιοχές με πλήρη έκθεση στο ηλιακό φώς, μερική έκθεση και σε σκιά. Με τις πρώτες παγωνιές ο βλαστός νεκρώνεται, ενώ το ριζικό της σύστημα παραμένει ενεργό και αναβλαστάνει την επόμενη άνοιξη.
Λίπανση:Η μπελαντόνα αναπτύσσεται ικανοποιητικά χωρίς εφαρμογή λιπάσματος στα συνήθη εδάφη. Σε εδάφη μέσης σύστασης συστήνεται η ετήσια εφαρμογή 10 μονάδων αζώτου φωσφόρου και καλίου με την μισή αζωτούχο λίπανση να εφαρμόζεται ως βασική, μαζί με τον φωσφόρο και το κάλιο τον χειμώνα και η υπόλοιπη σε δύο επιφανειακές δόσεις.
Άρδευση:
Απαραίτητη προϋπόθεση για την εγκατάσταση της καλλιέργειας αλλά και για την επαρκή βλαστική ανάπτυξη τόσο του υπέργειου τμήματος όσο και του ριζικού συστήματος είναι η επαρκής εδαφική υγρασία. Απαραίτητη κρίνεται η άρδευση σε περιόδους ξηρασίας.
Χρήσεις:
Γνωστή από την αρχαιότητα για τις φαρμακευτικές της χρήσεις την παραισθησιογόνο δράση της αλλά και για την επικινδυνότητα της. Καλλιεργείται για τις ρίζες, τους σπόρους αλλά και τα φύλλα της που έχουν μεγάλη συγκέντρωση αλκαλοειδών του τροπανίου. Η ατροπίνη, η υοσκυαμίνη και η σκοπολαμίνη είναι μερικά από τα αλακαλοειδή που περιέχονται σε υψηλές συγκεντρώσεις στην μπελαντόνα και μόνα τους ή σε μίξεις με συγκεκριμένες αναλογίες βρίσκουν αρκετές εφαρμογές στην ιατρική και φαρμακευτική αλλά και υπό προϋποθέσεις στην ομοιοπαθητική και παραδοσιακή ιατρική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου