Καθημερινά... με τον Πάνο Αϊβαλή // Επικοινωνία στο email: arkadikovima@gmail.com

Aγοράζουμε ελληνικά προϊόντα για να στηρίξουμε τους Έλληνες παραγωγούς!

Καλωσορίσατε

στις σελίδες με εδήσεις και άρθρα για τα δώρα που μας δίνει η ευλογημένη αρκαδική γη εδώ και αιώνες


Επισκεφθείτε την νέα μας Ιστοσελίδα

Επισκεφθείτε την  νέα μας Ιστοσελίδα
......................................................Επισκεφθείτε την Σελίδα της εφημερίδας "Αρκαδικό Βήμα".........................

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018

"Τα γεγονότα του θέρου και του αλωνιού τα έχω βιώσει πολύ καλά και δεν είναι καθόλου εύκολα..."


Georgios Dalianis
17 Ιουλίου 2018

Μου δόθηκε η ευκαιρία να φρεσκάρω μνήμες από τα παλιά ! Τα γεγονότα του θέρου και του αλωνιού τα έχω βιώσει πολύ καλά και δεν είναι καθόλου εύκολα. Αλλιώς είναι να κάνεις αναπαράσταση για λίγο και αλλιώς να μπαίνεις να θερίσεις σε ένα μεγάλο χωράφι που έχει και τριβόλια και αγκάθια και από τις βροχές έχει πιάσει μούχλα ''φίνα'' που κάθεται στο ιδρωμένο σώμα και πιάνει ξύσιμο. Για μπάνιο ...που να βρεθεί νερό στο χωράφι. Μετά να δέσις τα χερόβολα δεμάτια με ''δεματικό'' απο το ίδιο το στάρι που έπρεπε να ξεριζωθεί πρωί-πρωί να μην κόβεται,να βραχείγια να ''λουρώσει'' και να δεθεί με τέχνη να μην λυθεί. 

Κατόπιν φόρτωμα και κουβάλημα από το χωράφι στο αλώνι με τα ζώα,,,και το δεμάτι να είναι ασήκωτο. Φροντίδα να φορτωθεί καλά για να μη γέρνει , πέτρα να 'ρθεί στα ίσια άμα έγερνε... Με την ολοκλήρωση του κουβαλήματος κανονίζανε την ημέρα του αλωνίσματος που συνήθως γινότανε με ''δανεικαριά''. Έτσι λέγεται η συνεργασία στις δουλειές. Τη δευτέρα π.χ. αλώνιζε ο Μιχάλης και πήγαιναν πέντε ζώα (άλογα-μουλάρια) με τους συνοδούς που λέγονται ''βαλμάδες''. Όταν ερχόταν η ημέρα ν' αλωνίσουν το δικό τους (οι βαλμάδες) ο Μιχάλης χρώσταγε και πήγαινε με το ζώο του στο αλώνι κ.ο.κ.


Η διαδικασία του αλωνιού ήταν διασκέδαση, αλλά και κουραστική γιατί ήταν ολοήμερη στον ήλιο -ιδίως όταν είχε πολλά δεμάτια -και γινόταν μια διακοπή το μεσημέρι για φαγητό και να πιούνε τα ζα νερό.Η χαρά των παιδιών ήταν να καβαλήσουν τ' άλογα (ξίστρωτα) να τα πάνε στο ποταμι για να τα ποτίσουν. 
Το πιο δύσκολο ήταν το λίχνισμα με τα δεκριάνια μέχρι να ξεχωρίσει ο καρπός από το άχυρο κι έπρεπε να φυσάει (γι αυτό και τ' αλώνια γινόσαντε σε ''καταράχι''..Όμως οι άνθρωποι το είχαν συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η ζωή και τις δουλιές τις έκαναν χωρίς να βαρυγκωμάνε. Αντιθέτως τις ομόρφαιναν με τραγούδια και ωραία έθιμα. Π.χ. μόλις ερχόταν από το μύλο το πρώτο αλεύρι της νέας σοδιάς, ζυμώνανε ''μπουγάτσα'' (ψωμί άζυμο με ζάχαρη και κεντίδια) σαν κάτι γιορτινό με την ευχή καλοφάγωτο χρόνια πολλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου